Mijn ontmoeting met Archimandriet Sophrony oleh Aartspriester Silouan Osseel

In de geestelijk chaotische periode van de late zestig- begin zeventiger jaren, voelden velen hoe het schip waarop zij zich tot dan toe veilig waanden in slechts enkele jaren tijd enorme slagzij begon te maken, en zij zagen tot hun ontzetting hoe zij door het schip en de woelige golven dreigden te worden meegesleurd.

In die periode van totale geestelijke verwarring, zochten velen naar nieuwe stabiliteit, vooral in de oosterse mystiek met de onpersoonlijke God, en vele technieken van zelfrealisatie vierden hoogtij. Anderen vielen er moedeloos bij neer, lieten alles los en besloten een pad zonder God te bewandelen.

Weer anderen waren er intuïtief van overtuigd dat er ergens een schip bestond dat wél bekwaam was om hun in stabiliteit te dragen en hun reis voort te zetten, en zij bleven zoeken naar waar dit schip lag aangemeerd.

Dit is het verhaal van zo’n iemand die bleef zoeken en uiteindelijk gegrepen werd door de spiritualiteit op een ander Schip. Tot op de dag van vandaag belijdt hij dat het de Bevelhebber van het andere schip was die hem, in pure genadegave, de weg wees. Het hart van die zoekende herkende de Weg, de Waarheid en het Leven in de rijkdom van de onverdeelde Kerk van Christus van de eerste eeuwen.

Na zijn inscheping ontmoette hij een man die de rest van zijn dagen zou tekenen. Het was een man die bekleedt was met het nieuwe weten, het weten dat voortkomt uit ervaring en niet uit aanvaarding. Zijn naam was † Archimandriet Sophrony zaliger.

Aartspriester Silouan Osseel had een zo grote bewondering voor de Heilige Silouan de Athoniet dat hij, wanneer hij tot priester werd gewijd, koos om dit te laten gebeuren onder de naam ‘Silouan’, daar Silouan voor hem symbool was komen te staan voor het zoeken naar een steeds intensere gemeenschap met Christus en de Heiligen van Diens Kerk.

Vijfentwintig jaar lang heeft hij zich onvermoeid ingezet voor het welzijn van de parochianen van Eindhoven, en tot op de laatste dagen van zijn aardse leven bleef Vader Silouan zich verantwoordelijk voelen voor zijn geestelijk kind: zijn parochie van de Heilige Nektarios van Aegina.